Sterowiec LZ-129 Hindenburg

Model kartonowy Nr. 6/2016 Sterowiec LZ-129 Hindenburg

• format 22 x 32 cm
• 2 arkusze uwag ogólnych i opisu budowy
• 3 arkusze z rysunkami montażowymi
• 6 kolorowych arkuszy kartonowych do wycinania
• 3 czarno-białe arkusze do podklejenia na tekturę
• 44 czarno-białe "kreskowe" rysunki montażowe
• druk offsetowy
• komputerowe opracowanie - autor Jerzy Janukowicz
• model waloryzowany
• skala 1:400

Wymiary po sklejeniu modelu:

• Wysokość: 113 mm (na podstawce 133 mm)
• Szerokość: 110 mm
• Długość: 612 mm

LZ-129 HINDENBURG był niemieckim sterowcem pasażerskim skonstruowanym do luksusowego przewożenia pasażerów przez Ocean Atlantycki. Nazwę „Hindenburg” nadano mu na część prezydenta Niemiec Paula von Hindenburga, który pełnił ten urząd w latach 1925-1934. Sterowiec „Hindenburg” wraz z bliźniaczym LZ-130 „Graf Zepppelin II” był największym statkiem powietrznym tego typu kiedykolwiek zbudowanym w historii ludzkości – jego wielkość była nieznacznie mniejsza od statku pasażerskiego TITANIC. Sterowiec miał długość 245m, średnicę 41 m i kształt cygara o zwężających się bokach. Przekrój poprzeczny stanowił foremny trzydziestosześciokąt (w największej średnicy kadłuba. Szkielet kadłuba został wykonany z duraluminium. Pokryty został następnie specjalnych poszyciem, które zapobiegało wyładowaniom elektrycznym. Zbiorniki z wodorem znajdowały się wewnątrz kadłuba. Sterowiec pierwotnie został zaprojektowany do napełnienia helem, jednak w wyniku embarga nałożonego przez Stany Zjednoczone (ówcześnie jedynego producenta helu na świecie) wynikła konieczność przekonstruowania do napełniania wodorem. Gaz ten był lżejszy i tańszy. Niemcy posiadali już niezbędne doświadczenie związane 
z eksploatacją tego gazu. Ze względu na wysoką łatwopalność wodoru zastosowano szereg zabezpieczeń, m.in. w palarni zastosowano nadciśnienie powietrza, co zapobiegało przypadkowemu dostaniu się wodoru (podczas ewentualnych wycieków). Dodatkowo wodór został silnie nasycony zapachem czosnku, co miało zwiększyć jego wyczuwalność w przypadku przecieków. Sterowiec zawierał łącznie 200 000 m3 wodoru umieszczonych w 16 zbiornikach. Napęd stanowiły cztery, 16-cylindrowe wysokoprężne silniki diesla DB 602 o mocy 1200 KM każdy. Silniki umieszczone zostały w podwieszonych gondolach zewnętrznych po obu stronach kadłuba. Wejście do gondol możliwe było za pomocą specjalnego trapu. Dzięki silnikom sterowiec uzyskiwał prędkość maksymalną 135 km/h. Sterowanie statkiem możliwe było za pomocą klap umieszczonych w czterech statecznikach w ogonowej części kadłuba oraz dzięki zbiornikom balastowym zawierających wodę, którą upuszczało się, regulując przechyły statki. Załogę stanowiło 61 osób. Sterowiec przewoził 72 pasażerów a w lotach transatlantyckich – 50. Pomieszczenia załogi i pasażerów znajdowały się wewnątrz kadłuba. W zewnętrznej gondoli podwieszonej pod kadłubem znajdowało się centrum kierowania sterowcem. Pierwszy lot sterowiec „Hindenburg” odbył 4 marca 1936 roku. W dniach 26-29 marca 1936r. odbył się następny lot próbny nad najważniejszymi miastami niemieckimi (w tym nad Wrocławiem). Łącznie w 1936r. sterowiec przebył prawie 192 tys. Mil przewożąc 2798 pasażerów i 160 ton ładunku (w tym poczty). Odbył 17 lotów transatlantyckich ( w tym 10 lotów do Stanów Zjednoczonych i Brazylii). W swój ostatni lot do Stanów Zjednoczonych udał się 3 maja 1937 roku. Po trzydniowej podróży potarł do lotniska w Lakehurst w stanie New Jersey. Podczas lądowania w trudnych warunkach atmosferycznych nastąpił zapłon wodoru w tylnej części kadłuba. Spowodowało to natychmiastowe objęciem ogniem całego statku, który doszczętnie spłonął. Zginęło 13 pasażerów oraz 22 członków załogi (z 97 osób – 36 pasażerów i 61 osób załogi) oraz jedna osoba z załogi naziemnej. Katastrofa „Hindenburga” zakończyła karierę sterowców w dziedzinie komunikacji pasażerskiej i turystyki.